او ببیند

[تهمینه]

گفت: در سفری بودم، صحرا پربرف بود، و گبری را دیدم دامن در سرافگنده و از صحرا برف می‌رُفت و ارزن می‌پاشید. ذالنون گفت: ای دهقان! چه دانه می‌پاشی؟

گفت: مرغکان چینه نیابند. دانه می‌پاشم تا این تخم به برآید و خدای بر من رحمت کند.

گفتم: دانه‌ای که بیگانه پاشد - از گبری- نپذیرد.

گفت: اگر نپذیرد، بیند آنچه می‌کنم؟

گفتم: بیند.

گفت: مرا این بس باشد.

#تذکره‌الاولیاء، چاپ نیکلسون، جلد اول، ص ۱۲۳