Black white

منم که می‌رسدم نو به نو ز خویش غمی ز دست خویش نیاسوده‌ام به عمر، دمی گیاه آبزیم، بی‌بهار می‌رویم مگر همان گذرد گاه از سرم بلمی در این صحیفهٔ رنگین و پرنگار وجود به قدر سایه نیفتادم از سر قلمی به کوه نیز نسنجیده‌ام غم خود را هنوز با غمم ای کوهِ سرفراز، کمی چو فجر کاذبم انگار و هیچ سوی نی‌ام نه در پگاه وجودی، نه در شب عدمی چو موج هر چه سر خود به سنگ می‌کوبم ز پای خویش فراتر نمی‌نهم قدمی!

من بیشتر عزیزِ جاانم🩵

بس سال‌هایی که بیهوده، بیهوده بودیم بس کوچه‌هایی که تا هیچ پیموده بودیم دل‌ها به اندازه‌ی خنده‌ی کوچکی بود دل را در آرامشی پوچ فرسوده بودیم بر چشم‌هامان گذر داشت خوابی هزاره ای کاش آن روزها را نیاسوده بودیم ای کاش فوّاره‌ی روشنِ جست‌وجو را با خاکِ خیسِ تغافل نیندوده بودیم دل‌ها به زیر غبار غریبی نهان بود ای کاش آیینه‌ها را نیالوده بودیم موسیقی چشمه‌ها را شنیدیم، رفتند وقتی که آن سوی تنهایی آسوده بودیم

داستان قشنگیه..شاید..شاید هم شعر برگرفته از اون داستان...

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام ! حتی اگر به دیده رؤیا ببینی‌ام من صورتم به صورت شعرم شبیه نیست بر این گمان مباش که زیبا ببینی‌ام شاعر شنیدنی ست…ولی میل، میل توست آماده ای که بشنوی ام یا ببینی‌ام ؟ این واژه ها صراحت تنهایی من است با این همه مخواه که تنها ببینی‌ام مبهوت می‌شوی اگر از روزن شبی بی خویش در سماع غزل ها ببینی‌ام یک قطره وگاه چنان موج می‌زنم درخود، که ناگزیری، دریا ببینی‌ام شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست اما تو با “چراغ” بیا تا “به” ببینی‌ام ... "محمد علی بهمنی"

بله،قشنگه واقعن

گفتم: «بِدَوم تا تو همه فاصله‌ها را» تا زودتر از واقعه گویم گِله‌ها را چون آینه پیشِ تو نشستم که ببینی در من اثرِ سخت‌ترین زلزله‌ها را پُر نقش‌تر از فرشِ دلم بافته‌ای نیست از بس که گره زد به گره حوصله‌ها را ما تلخیِ نه گفتن‌مان را که چشیدیم وقت است بنوشیم از این پس بله‌ها را بگذار ببینیم بر این جغد نشسته یک‌بارِ دگر پر زدن چلچله‌ها را یک‌بار هم ای عشقِ من از عقل میندیش بگذار که دل حل بکند مسئله‌ها را.‌‌..

صدا کن مرا صدای تو خوب است صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می روید در ابعاد این عصر خاموش... .... سهراب سپهری

خسته ای غمزده ای مثل منی می فهمم دوست داری زِ خودت دل بکنی می فهمم زیر سنگینیِ دنیا کمرت خم نشود در تلاشی که فقط جا نزنی می فهمم نکند کودکت آزرده شود از بغضت ناگزیری که بخندی تو زنی می فهمم آنقَدَر رهگذران زخم زبانت زده اند که فقط در پیِ تنها شدنی می فهمم ظاهرا طاقتِ هر حادثه ای را داری از درونت هم اگر می شکنی می فهمم صحبت از هرچه کنی بر ضررت خواهد بود حرف داری و نباید بزنی می فهمم... ...

پدری با پسری گفت به قهر که تو آدم نشوی جان پدر حیف از آن عمر که ای بی سر و پا در پی تربیتت کردم سر دل فرزند از این حرف شکست بی خبر از پدرش کرد سفر رنج بسیار کشید و پس از آن زندگی گشت به کامش چو شکر عاقبت شوکت والایی یافت حاکم شهر شد و صاحب زر چند روزی بگذشت و پس از آن امر فرمود به احضار پدر پدرش آمد از راه دراز نزد حاکم شد و بشناخت پسر پسر از غایت خودخواهی و کبر نظر افگند به سراپای پدر گفت گفتی که تو آدم نشوی تو کنون حشمت و جاهم بنگر پیر خندید و سرش داد تکان گفت این نکته برون شد از در «من نگفتم که تو حاکم نشوی گفتم آدم نشوی جان پدر» ...

در دنیا چیزی دشوارتر از صداقت ،و چیزی ساده تر از تملق نیست. اگر در صداقت فقط به اندازه یک صدم نغمه ناساز باشد ،فورا ناهم خوانی و به دنبالش رسوایی به بار می آید.اما در تملق ،حتی اگر همه چیز تا جزئی ترین نغمه ناساز باشد ،همچنان خوشایند است.