دیالوگ های ماندگار ؛

[فندق]

برین از تارث: کل زندگیم مردایی مثل تو به من طعنه زدن و توی کل زندگیم مردایی مثل تو رو زمین زدم

[فندق]

جان اسنو: شنیدم بهتره دشمنات رو نزدیک خودت نگه داری

استنیس براتیون: هر کی اینو گفته دشمنای زیادی نداشته

[mmD]

گاهی اوقات به این فکر می‌کنم که مگر خون من از بتهوون وکافکا و کورت کوبین و توپاک شکور و ایمی واینهاوس وهزار آدم درست حسابی دیگه رنگین‌تره که بخوام از سی-چهل سال بیشتر عمر کنم؟ حالا نه اینکه بیشتر عمر کردن و سالم عمر کردن بد باشه اما اگه قرار باشه بمیرم هم نباید خیلی حسرت بخورم؛ هرچند که به اندازه‌ی اون اشخاص، معروف، محبوب و درست‌و حسابی نبوده باشم؛ بالاخره وقتی پایان‌ش مرگ باشه و نیستی و هیچ؛ موفق بودن یا نبودن تو بعد از مرگ که اهمیتی نداره. داره؟

[mmD]

دوست خوبی بود، از او چیزهای زیادی یاد گرفتم اما باید او را ترک میکردم. نباید مشابه او می‌شدم.
شاید روزی از دیدنش، ناغافل پشت  چراغ قرمزی ‌یا در مترو یا فروشگاهی خوشحال شوم اما دلم نمی‌خواست دیگر دوست باشیم.

[mmD]

بله. زندگی همیشه همینطور ‌بوده و خواهد بود. آدم‌ها می‌آیند و خاطراتی به‌جا میگذارند و میروند. پذیرش این حقیقت مهم است، چه بسا درد دارد. تمام شد و آنچه از دست‌رفتنی بود از دست رفت. درون این حقیقت هیچ‌چیز زیبایی وجود ندارد. ولیکن «پذیرش» همیشه مهم‌ترین مسئله است؛ اما از شما چه پنهان، با بعضی از خداحافظی‌ها جگرمان کباب شد. پذیرش سخت خواهد بود. درد دارد. پذیرش این‌که درد داریم و دردمان بهتر نمیشود.

[mmD]

انگشتش را در دریا تر کرد.
دستش آبی شد.
خوشش آمد.
سراپا برهنه، به دریا زد.
تمام تن آبی شد.
صدا و سکوتش هم آبی شد.
زن آبی!
همه تحسینش کردند.
هیچ‌کس اما عاشقش نشد..

[حسین138]

طلا🎗🎗🎗

[حسین138]

12 ساعت قبل، فندق گفته است:

جان اسنو: شنیدم بهتره دشمنات رو نزدیک خودت نگه داری

استنیس براتیون: هر کی اینو گفته دشمنای زیادی نداشته

🎗

[فندق]

اِی نهان از دیده و در دل عیان

[فندق]

من در رویا‌یِ تو شعر خواهم گفت
شعری درباره‌ی چشم‌هایت
و دل‌تنگی...

[فندق]

آدمی از خیلی از زوایای وجود خودش خبر ندارد. ناگهان دچار احساسی می‌شوی، بی‌آنکه دلیلی برایش پیدا ‌کنی. پیچیده و بیهوده‌ایم..

[فندق]

زمان همه چیز را عوض می‌کند، یک روز آدمی را در آینه می‌بینی که تو نیستی. چشم‌هایش چشم‌های توست، با همان لب می‌خندد، خط‌های زیر چشمش درد‌های توست اما تو نیستی. تو یک روز، جایی در مه گم شده‌ای..

[فندق]

در بهترین و آسوده‌ترین لحظه‌ها هم اندوهگینم.

[فندق]

کاش میشد سر به صحرا بگذاریم..

[فندق]

در من تنیده شدی و از یاد نمی‌روی.

[فندق]

زن تقلیدی است از زمین، از نوک موی فردارش بگیر تا لاک قرمز ناخن‌هایش..

[فندق]

نمی‌دانم کجای زندگی ایستاده‌ام و این خوب نیست!

[فندق]

موقع رفتن خوب فکراتونو بکنید، چون شاید ی روز سرد شاید ی نیمه شب،دلت بخواد بشه برگردی عقب

[فندق]

قبل از اینکه تو قضیه رو بدونی، پشیمون نبود .

[فندق]

‏خوشبختمون که نکردی،لاقل بدبخت‌ترمون نکن.

[فندق]

حواست به آدمهايى كه وقتى برنده ميشى،
تشويقت نمی‌كنن، باشه.

[فندق]

حالِ یک دل را اگر کردی خراب، آماده باش
اشکِ چشمِ دلشکسته، خانه ویران می کند

[فندق]

همینکه منو از دست بدی، برات کافیه.
اصلا نیازی نیست نگران این باشم که تو با کی حرف میزنی، با کی هستی، با کی میری بیرون، از کی خوشت میاد، کی از تو خوشش میاد، دلت جز من دیگه کیو میخواد، اصلا هیچکدوم اینا و بیشتر از اینا اصلا برام مهم نیست. برام مهم نیست اگه بهم دروغ بگی، اگه بهم خیانت کنی، اگه چیز مهمی رو ازم پنهون کنی، اگه با یکی دیگه جزمن بگی بخندی و خوش بگذرونی.
هیچکدوم اینا برام ذره ای اهمیت نداره.
برام اهمیت نداره همزمان با من به چند نفر دیگه فکر میکنی و یا بین انتخاب من و چندنفر دیگه گیر کنی، برام مهم نیست منو دوست نداشته باشی، منو با حرفای دروغت گول بزنی و یا سعی کنی قلب منو بشکنی و احساساتمو به بازی بگیری، برام مهم نیست، چون اونقدری به خودم اهمیت میدم و خودم رو دوست دارم و با ارزش هستم که به محض اینکه متوجه یکی از این اشتباهات بشم، منو از دست میدی.
من عمرا و اصلا با آدمی که قدر منو نمیدونه و بلد نیست منو دوست داشته باشه، یک ثانیه هم نمیمونم.
من انقدری خوب هستم که از دست دادن من به حد کافی ضربه بزرگی برات باشه.
من اگر کار اشتباهت رو ببینم، دیگه مثل قبل سعی نمیکنم بحث کنم یا بخوام دنبال جواب و دلیل کاری که کردی باشم. فقط و فقط ترکت میکنم.
چون من خودم کاری نمیکنم که تورو بشکنم یا سعی کنم دنبال یکی جز تو باشم، پس کاری که خودم برای کسی نمیکنم رو،در شان خودم هم نمیبینم.
تو با سعی برای ضربه زدن بمن، بزرگترین ضربه رو فقط به خودت میزنی؛
چون تو منو از دست میدی...

[فندق]

‏هر ساعتی که بی‌رنجی جدید بگذرد
‏موهبتی‌ست در شمار معجزات.

[فندق]

به خود یاد دادم که عاقل باشم
و ساده زندگی کنم
به آسمان بنگرم و خدا را شکر گویم
دم غروب انقدر راه بروم
که خسته شوم و جان نداشته باشم
به دلواپسی‌ها گوش دهم.